۱. خصوصی‌سازی صنعت خودرو در ایران اگرچه به طور کلی پذیرفته شده و هیچ کس با آن مخالفت ندارد، اما نکات کلیدی و چالش‌های عملی آن کمتر مورد توجه قرار گرفته است.

۲. بخش خصوصی با توانایی تصمیم‌گیری سریع‌تر و تمرکز بر کیفیت محصولات، می‌تواند نسبت به دولت چالاک‌تر عمل کند، اما دو نکته مهم باید رعایت شود. اول اینکه، خصوصی‌سازی صرفاً برای کسب سود نباشد و مسئولیت اجتماعی نیز در نظر گرفته شود.

۳. حذف خودروهای زیر ۶ هزار دلار و تمرکز صرف بر محصولات بالای ۱۰ هزار دلار بدون توجه به نیاز مصرف‌کننده، نمونه‌ای از این مشکل است. وزارت صمت تاکنون در تنظیم این تعادل کوتاهی کرده است.

۴. مشکل اصلی سایپا نه کمبود ارز، بلکه عدم توانایی تامین ریال معادل برای گشایش ارز است. به همین دلیل، این شرکت با محدودیت شدید در خرید و تولید مواجه بوده است، در حالی که بخش خصوصی می‌تواند از تمام ظرفیت‌ها برای تامین ارز و تولید استفاده کند.

۵. قاعده این است که حدود ۵۰ درصد قیمت خودرو باید مربوط به قطعات و مواد اولیه باشد، اما در ایران این رقم بین ۸۵ تا ۹۰ درصد است که نشان‌دهنده ناترازی جدی است.

۶. با بررسی صورت‌های مالی خودروسازان و قطعه‌سازان، می‌توان دید که سود اضافی قطعه‌سازان، ناشی از همین ناترازی است.

۷. در هیچ جای دنیا بر اساس فرمول‌های دستوری یا "کاست پلاس" قیمت‌ها تعیین نمی‌شوند و نیاز به معیار دقیق و علمی وجود دارد.

۸. اگر مرجع قیمت‌گذاری واقعیت‌های تولید و شرایط سیاسی و اقتصادی را دقیق‌تر در نظر بگیرد، قیمت‌گذاری بهتری انجام خواهد شد.

۹. اگر قیمت‌ها به صورت تدریجی و با افزایش تولید همراه باشد، فاصله قیمت کارخانه تا بازار به مرور کاهش می‌یابد و دیگر نیازی به دخالت‌های مستمر شورای رقابت نیست.

۱۰. افزایش تدریجی ۲ تا ۵ درصدی قیمت‌ها هر سه ماه، اثر روانی کمتری روی مصرف‌کننده دارد و بازار را به تعادل می‌رساند.

۱۱. خودروهایی مانند وانت ۱۴۱، وانت نیسان و پارس حذف شده‌اند، در حالی که این خودروها پرمصرف و محبوب بودند.

۱۲. کاهش تولید خودرو از دو عامل است: یکی استراتژی غلط خودروسازان در ارتقای محصولات و دیگری فشار استانداردهای جدید که توان تولید ملی را محدود و ارزبری را افزایش داده است.

۱۳. حکمرانی موثر می‌توانست این مشکلات را کاهش دهد چراکه نقش دولت در تخصیص ارز، حمایت از تولید و مدیریت واگذاری‌ها حیاتی است.

۱۴. خودروسازان مونتاژی دو حرکت مثبت انجام داده‌اند: افزایش درصد خودکفایی و توجه به طراحی محصولات جدید که می‌تواند کیفیت و تنوع بازار را بهبود دهد.

۱۵. خصوصی‌سازی هوشمندانه، حکمرانی موثر و سیاست قیمت‌گذاری علمی. بدون این سه عامل، افزایش کیفیت، تیراژ تولید و رضایت مصرف‌کننده به سختی ممکن خواهد بود.