حالا آمار تولید منتشره از سوی وزارت صنعت، معدن و تجارت نشان می‌دهد در سه ماه ابتدایی امسال فقط ۱۵۹ دستگاه اتوبوس در کشور به تولید رسیده است. با توجه به این آمار، امیدی به نوسازی ناوگان اتوبوسرانی کشور به این زودی‌ها، نبوده و از همین رو وقوع حوادث مشابه بعید نیست. پس از حوادث موردنظر، بحث‌های زیادی در مورد لزوم نوسازی و بهسازی اتوبوس‌ها و همچنین سختگیرانه تر شدن معاینه فنی مطرح شد.

در حال حاضر بسیاری از اتوبوس‌های درون شهری و برون شهری کشور فرسوده به حساب می‌آیند، بنابراین یا باید بهسازی شوند و یا محصولات جدید جای آنها را بگیرند. این در حالی است که آمار نشان می‌دهد تولید روند مناسبی ندارد و بعید هم هست به این زودی‌ها روند آن رو به بهبود برود. مشکلات واحدهای اتوبوس سازی کشور را می‌توان در چند مسئله اصلی به خصوص بی پولی، تحریم و کمبود تقاضا خلاصه کرد. بخش خصوصی خودروسازی ایران چندین شرکت اتوبوس ساز دارد، با این حال مشکلات مالی و تحریم به آنها اجازه استفاده از ظرفیت واقعی‌شان را نمی‌دهد. آمار سه ماهه نشان می‌دهد نزدیک به ۱۰ تولیدکننده اتوبوس، تعطیل یا نیمه تعطیل بوده‌اند که بیشتر آنها جزو بخش خصوصی هستند.

مدیران این شرکت‌ها می گویند نقدینگی لازم برای تأمین قطعات ندارند، ضمن آنکه تحریم اجازه نمی‌دهد قطعات موردنیاز در بستری عادی تأمین شود. آن‌ها همچنین از ضعف تقاضا نیز صحبت به میان می‌آورند و می گویند قیمت اتوبوس آنقدر بالا رفته که مشتری برای آن سخت پیدا می‌شود. در چنین شرایطی، نوسازی ناوگان اتوبوسرانی نیز به نوعی در کما فرو رفته، زیرا اولاً تولید پایین است و ثانیاً بودجه لازم به آن اختصاص نمی‌یابد.

در چنین شرایطی، کارشناسان توصیه می‌کنند حداقل بحث معاینه فنی اتوبوس‌ها جدی‌تر و سختگیرانه تر دنبال شود. آن‌ها همچنین تاکید می‌کنند که می‌توان به واسطه بهسازی اتوبوس‌ها (با صرف هزینه‌ای بسیار کمتر در مقایسه با نوسازی) سطح فنی و کیفی آنها را ارتقا داد و چند سالی به عمر مفیدشان اضافه کرد.