به گزارش خودرونامه، در پی تغییرات ایجاد شده در وزارت صنعت و روی کار آمدن وزیر جدید گمانه زنی هایی برای تغییر و تحولات در مدیریت دو خودروساز کشور شنیده می شود.

این تغییر و تحولات نه در سطح اشخاص بلکه به ایدئولوژی مدیران بستگی دارد که بتوانند با حرکت به سمت تولید ملی و تولید برندهای ملی تغییر جهتی در استراتژی تولید خودرو ایجاد کنند.

به نظر می رسد تفکری امروز حاشیه وزیر صنعت را برای تغییر در مدیران خودروسازی فرا گرفته که به مانند دهه 70 خودروهایی را به هر قیمت تولید کرده و فقط نگاهشان به بازار داخلی باشد.

این تولید دورهمی نه صادرات محور است و نه اعتقادی به گرفتن شرکای جدید دارد بلکه در صدد آن است که با استفاده از مه آلود شدن برجام سد تعرفه را بالاتر برده و به ارتقای خودروهای قدیمی قرن بیستمی روی آورد.

این تفکر که هنوز هم ردپایی پررنگ در ایران خودرو و سایپا دارد مانع از به حداقل رساندن تعرفه و یا گذاشتن تعرفه رقابتی شده و بر آن است تا با استفاده از منابع بانکی، سود سهامداران دوباره پروژه های شکست خودره ای نظیر نیوپیکان را از طبقه کتابخانه خودروسازان بیرون کشیده و به جریان اندازد.

برای این دسته از مدیران جوینت شدن، جهانی شدن، شریک خارجی گرفت و تولید مشترک محلی از اعراب ندارد و فقط قصد دارن با گرفتن پروژه هایی به تولیدات خودرو با برند ملی به هر قیمت روی آورند.

به نظر می رسد، شخص وزیر صنعت بهتر است با شناخت این تفکر، به دنبال ابقای افرادی در صنعت خودرو باشد که توانسته اند قراردادهای پسابرجامی را به اجرا برسانند و از نظر کیفی و ساختاری صنعت خودرو کشور را ارتقا دهند.

البته در برخی شرکت ها که مدیران مالی در راس آنها قرار گرفته و قراردادهای آنها هنوز روی کاغذ مانده نیاز به تغییراتی جدی دیده می شود که این تغییرات بهتر است به گونه ای صورت گیرد که مدیران جدید در جهت گرفتن شرکای قدر بین المللی باشند نه اینکه بخواهند چرخ را از نو اختراع کرده و به شعارهایی نظیر خودکفایی و ملی سازی روی آورند.