به گزارش خبرنگار خودرونامه، چند روز پیش خبر رسید بی وای دی غول خودروسازی چین، پاکستان را به عنوان مقصد جدید سرمایه گذاری خود انتخاب کرده است.

به فاصله کوتاهی از این خبر، خبر دیگری از سرمایه گذاری خودروسازان چینی در کشورهای همسایه ایران منتشر و این بار اعلام شد چری قصد سرمایه گذاری در ترکیه را دارد.

با توجه رابطه سیاسی  ایران و چین از یک سو و قرارداد همکاری جامع ۲۵ ساله بین دو کشور، از سوی دیگر، این پرسش در ذهن افکار عمومی در داخل شکل گرفت که چرا چینی ها در ایران سرمایه گذاری نکرده اند؟ چه شده که چینی ها حتی پاکستان را به ایران ترجیح داده اند؟

برای پاسخ به این پرسش باید از دو جنبه به موضوع نگاه کرد؛ یکی اینکه چرا پاکستان و ترکیه آری و دیگری اینکه چرا ایران نه؟

سرمایه‌گذاری چینی ها در پاکستان و ترکیه دلایل مختلفی دارد که شاید مهمترین آنها، موقعیت جغرافیایی این دو کشور برای عرضه خودروهای چینی به بازارهای هدف باشد. ترکیه به عنوان پلی بین آسیا و اروپا می تواند دروازه جدیدی برای ورود خودروهای چینی به دیگر کشورهای قاره سبز باشد.

از طرفی،  احتمالا وجود صنعت قطعه سازی قوی در این کشور، یکی دیگر از دلایل سرمایه گذاری چری است.

در مورد پاکستان نیز موقعیت جغرافیایی این کشور، یکی از دلایل سرمایه گذاری بی وای دی در آن به شمار می‌رود، هرچند البته گفته می شود خودروساز چینی به نوعی از لج هندی ها، پاکستان را به عنوان مقصد جدید سرمایه گذاری خود انتخاب کرده است.

اما در مورد اینکه چرا چینی ها ایران را به عنوان مقصد جدید سرمایه گذاری خود انتخاب نکرده اند، دلایل مختلفی وجود دارد.

نخست اینکه ایران در تحریمی سخت و سنگین قرار دارد که اجازه نمی دهد سرمایه گذاران خارجی، بی دغدغه و در مسیری طبیعی در کشور سرمایه گذاری کنند. حتی اگر از جریمه سرمایه گذاران خارجی (توسط آمریکا) در صورت سرمایه گذاری در ایران بگذریم، به دلیل محدودیت های مربوط به نقل و انتقال پول (ناشی از تحریم) خارجی ها رغبتی برای سرمایه گذاری در ایران ندارند.

مسئله بعدی، امنیت پایین سرمایه گذاری در ایران است، موضوعی که معمولا خارجی ها را بابت سرمایه گذاری در کشور دچار تردید یا احتیاط کرده است. ایران از جنبه امنیت سرمایه گذاری رتبه مناسبی در دنیا ندارد و به همین دلیل معمولا کمتر سرمایه گذار خارجی ریسک حضور در ایران را به خصوص در شرایط تحریم می پذیرد. اتفاقاتی که در گذشته رخ داده (مانند ماجرای حضور رنو در ایران و حواشی و سنگ اندازی های زیاد پیش پای این خودروساز) نیز به بی اعتمادی خارجی ها بابت سرمایه گذاری در ایران افزوده است.

در کنار اینها، سلطه دولت بر بدنه اصلی خودروسازی نیز ریسک سرمایه گذاری در ایران را از منظر نبود رقابت سالم، بالا برده است.

در چنین شرایطی است که حتی چینی ها با وجود روابط سیاسی نزدیک با ایران و قردراد جامع 25 ساله میان دو کشور، ریسک سرمایه گذاری در ایران را نمی پذیرد.