در آن زمان وزارت صنایع سنگین تشکیل شد و خودروسازی‌ها زیرمجموعه وزارت صنایع سنگین قرار گرفت و یک برنامه سه ماده‌ای برای تغییر وضعیت صنعت خودرو ابلاغ شد. براساس این برنامه افزایش تولید، افزایش درصد ساخت داخل و ارتقای کیفیت محور فعالیت صنعت خودرو قرار گرفت و برنامه‌ها توسط سازمان گسترش پایش و پیگیری می‌شد.

متاسفانه به خاطر جنگ و گرفتاری‌هایی که در آن زمان وجود داشت بخشی از افزایش تولید اتفاق افتاد ولی نه در حد ظرفیت‌های تعریف‌شده زیرا زیرساخت‌ها وجود نداشت. البته در بخش ساخت داخل تولید موتور خودرو راه اندازی شد و بخشی از قطعات ساخت داخل از وابستگی خارج شدند. در حوزه کیفیت هم تا حد قابل‌قبولی خوب پیش رفتیم اما به هر حال صنعت خودرو ما در دهه ۶۰ به جایی نرسید و عملا درجا زدیم.

در دهه ۷۰ با قانون خودرویی که در مجلس تصویب شد، وزیر وقت صنعت مدیران‌عامل شرکت‌های خودروسازی، شرکت‌های زنجیره‌ای تامین مثل ساپکو و سازه گستر را جمع و یک چشم اندازی را برای این شرکت‌ها ترسیم کرد. همان‌جا قرار شد پیکان از رده خارج شود.

نژادحسینیان دستور داد شرکت‌های طراحی مهندسی، شرکت‌های طراحی مونتاژ و شرکت‌های کیفیت ایجاد شوند. البته قرار شد زیرساخت‌های شرکت‌های خودروسازی هم تقویت شوند.

روی هم رفته در کنار قانون خودرو پیشرفت در دهه۸۰ به وجود آمد که نتیجه فعالیت‌های دهه۷۰ بود. در دهه۸۰ شرکت‌های خودروسازی با گماردن نیروهای قدیمی خودروسازی و مدیرعامل‌های قوی که وجود داشتند یک روند روبه‌توسعه را ایجاد کردند. از نظر کیفیت، توسعه ساخت داخل و تیراژ، ما هر سال بین ۲۰ تا ۳۰درصد نسبت به سال قبل افزایش تولید داشتیم.

در دهه۷۰ اوضاع کمی بهتر شد زیرا توانستیم زیرساخت‌ها را در خودروسازی‌ها ایجاد کنیم، دهه ۸۰ دهه ثمردهی فعالیت‌های موثر برای صنعت خودرو بود. اما مشکلی که اواخر دهه ۸۰ اتفاق افتاد، دخالت رئیس‌جمهور در امور خودروسازی‌ها بود.

تا آن زمان تنها یک بخش امور خودروسازی‌ها را اداره می کرد و همه کارها با او بود، از قیمت تا نحوه فروش، تعرفه‌ها در یک بخش انجام می‌شد. اما بعد از اینکه رئیس دولت نهم و دهم گفتند خودروسازی باید تحت کنترل ما باشد بنابراین هم وزیر و هم مدیر کل درگیر شد.

در سال ۹۱ وضعیت کاملا مشهود شد که قطعه‌سازان نمی‌توانند قطعه به خط تولید برسانند و خودروسازان نیز دچار مشکل شدند.

منبع: دنیای خودرو