سهیل معمارباشی با اشاره به تبعات قیمت گذاری دستوری در صنعت خودرو، اعلام کرد که تولید هر محصول برای خودروسازان کشور بین ۳۰ تا ۴۰ میلیون تومان زیان به دنبال دارد. در واکنش به این اظهارات، بحث‌های مختلفی مطرح و ابهامات و پرسش‌های زیادی در ذهن افکار عمومی جای گرفت که شاید مهم‌ترین آن‌ها این بود که وقتی خودروسازی زیان می‌دهد، چه توجیهی برای ادامه حیات آن است؟
خودروسازی به عنوان یک بنگاه اقتصادی، ذاتاً باید سود بدهد اما صنعت خودرو ایران به گفته فعالان آن، نه تنها سودده نیست بلکه در زیان دست و پا می زند. به گفته آنها، عامل اصلی زیان دهی صنعت خودرو، شورای رقابت است، زیرا قیمت‌هایی که این شورا تعیین می‌کند، با هزینه‌های تولید همخوانی ندارند.

جدا از اینکه ادعای خودروسازان تا چه اندازه درست است، در حال حاضر پرسش اصلی افکار عمومی این است که چرا صنعتی زیان ده باید ادامه حیات بدهد. آن‌ها می‌پرسند وقتی در خودروسازی نه تولیدکننده راضی است و نه مصرف کننده و تازه پای زیان دهی هم در میان است، چه دلیلی برای ادامه حیات این صنعت وجود دارد؟ در این بین، برخی معتقدند خودروسازی را باید تعطیل کرد، زیرا نفعی برای مملکت نداشته و سرمایه‌ها را هدر داده است.

در مقابل اما برخی نیز بر این باورند که بهتر است به جای تعطیلی خودروسازی، آن را اصلاح کرد، اصلاحاتی از جنس خصوصی سازی، رقابت پذیری و مشارکت‌های خارجی. در پاسخ به چرایی ادامه حیات خودروسازی اما پاسخ سیاست گذاران معمولاً محدود به اشتغال و خروج ارز از کشور بوده است. به گفته آنها، خودروسازی هرچه نداشته، اشتغال ایجاد کرده و مانع خروج ارز از کشور (به لحاظ پوشش حداکثری بازار) شده است.

این پاسخ اما معمولاً افکار عمومی را قانع نکرده و نمی‌کند و آنها معتقدند ادامه حیات خودروسازی با توجه به ضعف کیفی محصولات، صادرات بسیار ضعیف و زیان دهی، توجیه ندارد، بنابراین یا باید آن را تعطیل کرد یا به فکر اصلاحش بود.