این روال از گذشته های دور برقرار بوده و حالا نیز که وزارت صنعت،معدن و تجارت تنها چند هفته است سکاندار جدیدش را شناخته، بوی تغییرات در "جاده مخصوص" می آید. گویا علیرضا رزم حسینی وزیر صمت قصد تغییر در مدیریت غول های خودروسازی کشور را دارد تا گزینه های موردنظر خود را جایگزین آنها کند. 
اینکه چه کسی قرار است برود و چه کسی بیاید، به کنار، مسئله اصلی اینجاست که اصولا اساس و پایه تغییرات مدیریتی در خودروسازی چیست؟ چرا هر وقت سکاندار وزارت صمت تغییر می کند، صندلی مدیریت آبی و نارنجی های جاده مخصوص هم می لرزد؟ آیا تغییرات به واقع در راستای اصلاح امور است یا رنگ و بوی سیاسی و سلیقه ای دارند؟ بدون تردید یکی از دلایل اصلی موفقیت خودروسازان بزرگ دنیا، ثبات مدیریت و فعالیت مدیران در فضای غیر سیاسی و کاملا اقتصادی و فنی است، موضوعی که عکس آن در صنعت خودرو ایران به چشم می آید. شرکتی مانند رنو-نیسان سال ها با مدیریت کارلوس گوسن پیش رفت و تبدیل به شرکتی موفق در جهان خودرو شد. یا مثلا شرکت فیات سال ها مارچیونه فقید را در راس مدیریت خود دید و زمانی با وی وداع کرد که بیمار شد و از دنیا رفت. نمونه هایی از دست ثبات مدیریتی در جهان خودروسازی بسیار است و خیلی کم پیش می آید مدیری بدون دلایل اقتصادی و فنی برکنار شود، مگر اینکه گرفتار حاشیه خاصی بشود (مانند گوسن که به اتهام فساد مالی برکنار شد). خودروسازی صنعتی است که اجرای برنامه های کمی و کیفی و فنی در آن نیاز به بازه های زمانی حداقل میان مدت دارد و بنابراین اگر با تغییرات مدیریتی ناموجه روبرو شود، برنامه ها ابتر خواهند ماند. این مسئله اتفاقا در صنعت خودرو ایران که معمولا جا به جایی های مدیریتی سیاسی است و مدیران جدید اعتقادی به سیاست قبلی ها ندارند، بیشتر به چشم می آید. زیاد پیش آمده که برنامه های کلان و آینده ساز صنعت خودرو به دلیل تغییرات مدیریتی ناقص مانده و بایگانی شده اند، با این حال رسم تعویض مدیران در "جاده مخصوص" کماکان برقرار است. احتمالا توجیه مسوولان وزارت صمت برای تغییرات احتمالی در خودروسازی، بهبود امور این صنعت به واسطه کنار گذاشتن یکی و آوردن دیگری است. این در حالی است که در خودروسازی ایران با انبوهی از مشکلات فرابنگاهی، بعید است تغییرات مدیریتی دردی از مشکلات مالی، کمی، کیفی و فنی دوا کند. خودروسازی ایران با مشکلات بزرگی مانند نرخگذاری دستوری، بی پولی، تحریم و انزوا (قطع ارتباط با شرکت های خارجی) دست و پنجه نرم می کند و کدام مدیر حتی خارجی است که بتواند این چالش ها را در فضای فعلی برطرف کند؟ اصلا همین کارلوس گوسن مشهور؛ آیا این غول مدیریتی صنعت خودرو نیز می تواند خودروسازی ایران را از گرداب فعلی بیرون بکشد و از دو شرکت بی پول و تحریم زده و محکوم به نرخگذاری دستوری، رنو و نیسان تحویل دهد؟