صنعت خودرو ایران به بحران های عمیق خود نزدیک تر می شود. بحران هایی که اگر مدیریت نشود می تواند این صنعت را زمین گیر کرده و از کارخانه های جاده مخصوص، جز سوله هایی مخروبه چیزی دیگر به یادگار نگذارد. برای غلبه بر بحران های امروز این صنعت چه می توانیم کنیم و این میراث 50 ساله را چگونه از تلاطم های سیاسی و اقتصادی امروز، به سلامت عبور دهیم و به دست آیندگان بسپاریم؟

شکی نیست که صنعت خودرو ایران حال روز خوبی ندارد. در داخل دستگاه های نظارتی نظیر تعزیرات و شورای رقابت و مجلس روی این صنعت اعمال سلیقه می کنند و اجازه نمی دهند نظام عرضه و تقاضا در آن شکل گیرد و در خارج از کشور نیز این صنعت مورد بدترین تحریم ها قرار گرفته است.

در این شرایط بدیهی است که در بازار داخل، نظام دلالی وسعت یابد، سفته بازی شکل گیرد و خودرو از کالایی مصرفی به سرمایه ای تبدیل شده و خودروسازان با ضرر و زیاد خودروهای تولیدی خود را به فروش برسانند.

از سویی دیگر به دلیل نبود برخی قطعات الکترونیکی خاص، تولید خودروهای ناقص رواج گیرد و با استفاده از قطعات کم کیفیت تر، به طور عمومی خودروهایی به دست مردم برسد که هم قیمت آنان بالاست و هم کیفیت لازم را ندارند.

به نظر می رسد در شرایط کنونی خودروسازان به کوتاه مدت فقط می توانند بیاندیشند و برنامه ریزی برای ادامه کار در میان مدت و بلند مدت چشم به سیاست های کلان خارجی نظام داشته باشند.

در کوتاه مدت آنان می توانند از کشورهایی نظیر چین، هند و برزیل کمک بگیرند و برخی قطعات را از این کشورها تامین کنند.

طبیعتا هزینه های تولید خودرو افزایش خواهد یافت و مصرف کننده بابت خرید خودرو پول بیشتری را بپردازد.

اما در میان مدت و بلند مدت باید این موضوع را در نظر گرفت که قرار نیست تا ابد ما تحریم باشیم و بالاخره راه های دیپلماتیک برای حل مسائل بین الملل خود خواهیم یافت و دوباره با بزرگان جهان به همکاری خواهیم پرداخت.

در حال حاضر صنعت خودرو ایران نیازمند سیاست گذاری های اقتصادی و منطقی است به طوری که با توجه به کاهش احتمالی تولید خودرو، دولت باید اجازه دهد تا خودروسازان فروش فوری خودرو را با قیمتی در حاشیه بازار به فروش برسانند تا مصرف کنندگان واقعی بتوانند خودرو مورد نیاز خود را خریداری کرده و اختلاف قیمت موجود میان کارخانه و بازار به جای دلالان، به حساب خودروسازان وارد شده و منابع مالی مورد نظر آنان تامین شود.